CÓMICS IMPRESCINDIBLES

As vacacións de Semana Santa poden ser un bo momento para ler algúns dos cómics que, segundo o editor e escritor británico, Paul Gravett, "hai que ler antes de morrer".

Paul Gravett acaba de publicar un libro titulado precisamente 1001 cómics que hai que ler antes de morrer, no que presenta unha selección de obras imprescindibles. Para este traballo contou co apoio dun equipo de 67 expertos de 27 países diferentes.
Ao longo das súas 960 páxinas, esta publicación repasa e salienta cómics de todas as épocas e nacionalidades, destacando o manga xaponés, o cómic franco-belga ou as historietas de superheroes, nacidas na súa maioría en Estados Unidos.

Gravett compara os cómics coas historias que lía o home das caverna nos debuxos rupestres e mostra o seu asombro ante o feito de que un medio tan antigo, sen música nin efectos especiais, sobreviva ao poder da televisión, do cine ou dos videoxogos.

Propoñémosvos algúns deses cómics imprescindibles, cunha breve recensión do autor nalgúns.

Persépolis (2000), de Marjane Satrapi.  

"É o exemplo dunha obra na que un séntese moi próximo ao personaxe". 

Conta a infancia e adolescencia da autora, unha iraniana que foi enviada a un colexio austriaco pola súa familia para afastala do fanatismo relixioso.

Páxina do cómic na que se relata o momento no que no colexio de Marjane obligan ás nenas a cubrirse  cun pano

Maus (1997), de Art Spiegelman.  

Narra a historia real do pai do autor, Vladek Spiegelman, que estuvo recluído en Auschwitz. En Maus, Art Spiegelman vai máis alá do Holocausto e mostra a complexa convivencia dunha familia marcada polos horrores de tan dramático e cruel acontecemento.

 "Representa un punto de inflexión. En certo modo pódese ver que 1001 cómics está dividido case ao cincuenta por cento entre antes e despois de Maus. Porque precisamente cando se escribiu este libro, se deu ese salto a unha maior sofisticación. Spiegelman chegaba a reescribir corenta veces o mesmo bocadillo ata que quedaba satisfeito".

Gemma Bovery (1999), de Posy Simmonds.

"Non a suxiro porque sexa británica. Esta novela gráfica trouxo aos nosos días a historia de Madame Bovary"
 

Posy Simmonds utiliza  como base a obra de Flaubert para crear unha novela gráfica complexa na que se fala de adulterio e de amor, da hipocrisía dunha determinada vida provinciana, de sonos e de fracasos.

Asterios Polip (2009), de David Mazzucchelli.

"É sorprendente. Cada personaxe está debuxado cun estilo diferente".

 

Asterios Polyp conta a historia dun arquitecto que está considerado un dos mellores do mundo sen construír un só edificio e que se dedica ao ensino. A súa vida cambia completamente cando un raio cae na súa casa e pérdeo todo, o que lle lanza a unha viaxe cun propósito que descoñecemos e durante o que a súa vida se desvela ante os nosos ollos a través de numerosos flashbacks.

Mortadelo y Filemón (1958), de Francisco Ibáñez

En Mortadelo e Filemón, axencia de información, Filemón é o xefe dunha axencia de detectives e ten a Mortadelo como empregado e único axudante. As primeiras historias eran dunha soa páxina en branco e negro (salvo cando esta ocupaba a portada) con seis filas de viñetas e seguían un esquema moi sinxelo: Alguén contrata os servizos da axencia, pero ao intentar cumprir a misión, prodúcese algún equívoco que resulta nun completo fracaso desta. O descubrimento do equívoco remataba xeralmente nunha persecución.

Trazo de Tiza (1992), de Miguelantxo Prado

A historia nárranos como, despois dunha tormenta e no medio dun caloroso verán, un novo viaxeiro perdido chega co seu barco a unha pequena illa do atlántico que non aparece en ningún mapa. Unha illa na que só hai unha pequena pousada rexentada por unha muller e o seu fillo, un faro que non funciona e un embarcadoiro cun muro repleto de mensaxes escritas por multitude de viaxeiros que pasaron polo lugar. Alí encontrarase cunha nova e elusiva muller que tamén está de paso na illa, esperando alguén.